Ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος

    Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ή Κεφαλάς (Κεφάλας) γεννήθηκε στη Βαρειά της Λέσβου (1867-1870). Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης, ενώ η μητέρα του ήταν κόρη αγιογράφου. Στο σχολείο δεν τα πήγαινε και πολύ καλά, αλλά από νωρίς έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική, μαθαίνοντας κοντά στον παππού του.
    Σε ηλικία 18 ετών φεύγει από το νησί του και πηγαίνει να δουλέψει ως θυροφύλακας (Καβάσης) στη Σμύρνη, για λογαριασμό του Ελληνικού Προξενείου.
    Μετά από μερικά χρόνια φεύγει και πηγαίνει να ζήσει για 30 περίπου χρόνια στο Βόλο και στο Πήλιο, όπου δουλεύει ευκαιριακά ζωγραφίζοντας σε σπίτια και μαγαζιά, πολλές φορές με αμοιβή ένα πιάτο φαΐ. Πολλές φορές τον κορόιδευαν και λόγω της απόφασής του να ντύνεται καθημερινά ως τσολιάς ή ως Μεγαλέξανδρος σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις που ανέβαζε ο ίδιος.
     Προστάτης του αυτήν την περίοδο στάθηκε ο κτηματίας Γιάννης Κοντός, για λογαριασμό του οποίου ο Θεόφιλος ζωγράφισε πολλά έργα. Η οικία Κοντού λειτουργεί σήμερα ως το Μουσείο Θεόφιλου.
      Το 1927 επιστρέφει στη Λέσβο μετά από ένα επεισόδιο σε ένα καφενείο, όπου κάποιος για να σπάσει πλάκα, τον έριξε από μία σκάλα όπου ήταν ανεβασμένος και ζωγράφιζε. Πολλά από τα έργα του καταστράφηκαν είτε από πυρκαγιές και κατεδαφίσεις, είτε από αμέλεια.
      Ο μοναδικός που αναγνώρισε την αξία του έργου του Θεόφιλου ήταν ο τεχνοκριτικός Στρατής Ελευθεριάδης, ο οποίος προσπάθησε να το κάνει γνωστό σε όλον τον κόσμο, κάτι όμως που συνέβη δυστυχώς μετά τον θάνατο του ζωγράφου.
      Ο Θεόφιλος πέθανε τον Μάρτιο του 1934, πιθανότατα από τροφική δηλητηρίαση. 

Οι χρόνοι των ρημάτων

Μπορούμε να κατατάξουμε τους χρόνους σε τρεις κατηγορίες:

1.Παροντικοί χρόνοι: (αυτοί που μιλούν για το σήμερα): Ενεστώτας και παρακείμενος

2.Παρελθοντικοί χρόνοι: (αυτοί που μιλούν για το χτες ): Παρατατικός, αόριστος και υπερσυντέλικος.

3.Μελλοντικοί χρόνοι: (αυτοί που μιλούν για το αύριο ): Στιγμιαίος μέλλοντας, εξακολουθητικός μέλλοντας και συντελεσμένος μέλλοντας.

Οι μορφές που παίρνει το ρήμα για να παρουσιάσουμε αυτό που σημαίνει λέγονται εγκλίσεις και είναι τρεις: Η οριστική, η υποτακτική και η προστακτική.

Φωνές ονομάζονται οι ομάδες μορφολογικών τύπων των ρημάτων και είναι δύο: η ενεργητική φωνή (κατάληξη σε -ω) και η παθητική φωνή (κατάληξη σε -μαι). 

Η οριστική έγκλιση έχει τους εξής οχτώ χρόνους:

Αναλυτικότερα: Ο ενεστώτας φανερώνει κάτι που γίνεται τώρα, συνέχεια ή με επανάληψη π.χ. Ο Σωτήρης παίζει πιάνο.

Ο παρατατικός φανερώνει κάτι που γινόταν στο παρελθόν συνέχεια ή με επανάληψη π.χ. Ο Κώστας έβαφε χθες τον τοίχο.

Ο αόριστος φανερώνει κάτι που έγινε στο παρελθόν σε μια στιγμή και τέλειωσε εκεί π.χ. Ο μανάβης πούλησε χθες όλα τα φρούτα του.

Ο εξακολουθητικός μέλλοντας φανερώνει κάτι που θα γίνεται στο μέλλον συνέχεια ή με επανάληψη π.χ. Η μητέρα θα σιδερώνει αύριο όλη μέρα.

Ο συνοπτικός ή στιγμιαίος μέλλοντας φανερώνει κάτι που θα γίνει στο μέλλον σε μια στιγμή π.χ. Ο Βασίλης θα φτιάξει το Σάββατο τη σκεπή. 

Ο παρακείμενος φανερώνει κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν και έχει τελειώσει τώρα, την ώρα που μιλάμε π.χ. Ο πατέρας μου έχει φύγει εδώ και ώρα για τη δουλειά του.

Ο υπερσυντέλικος φανερώνει κάτι που ήταν τελειωμένο στο παρελθόν πριν γίνει κάτι άλλο π.χ. Εγώ είχα γράψει τις ασκήσεις μου, προτού έρθεις.

Ο συντελεσμένος μέλλοντας φανερώνει κάτι που θα είναι τελειωμένο στο μέλλον, αφού πρώτα γίνει κάτι άλλο π.χ. Όταν θα έρθεις αύριο, εγώ θα έχω καθαρίσει όλο το σπίτι.

Βάλε τα παρακάτω ρήματα σε όλους τους χρόνους του και στις δύο φωνές.

Ενεστώτας: βάφω, βάφομαι

Παρατατικός:_______________________________

Αόριστος:__________________________________

Εξακολουθητικός μέλλοντας:________________________________

Συνοπτικός μέλλοντας:____________________________________

Παρακείμενος:_________________________________

Υπερσυντέλικος:_______________________________

Συντελεσμένος μέλλοντας:___________________________________

 

   

Οι άθλοι του Θησέα

     Ο Θησέας μόλις έμαθε από τη μητέρα του, Αίθρα, την καταγωγή του και αφού μπόρεσε να σηκώσει το βράχο και να βρει τα σανδάλια και το ξίφος που είχε κρύψει ο Αιγέας, ξεκίνησε αμέσως να πάει στην Αθήνα για να γνωρίσει τον πατέρα του,
     Ο Θησέας επέλεξε να πάρει το δρόμο της στεριάς για να φτάσει στην Αθήνα, παρόλο που η στεριά ήταν γεμάτη από τέρατα και ληστές. Οι άθλοι που επιτέλεσε ο Θησέας στη διαδρομή του από την Τροιζήνα προς την Αθήνα ήταν οι εξής:
     Ο πρώτος ληστής που αντιμετώπισε ήταν ο Περιφήτης, γιος του Ήφαιστου, που δρούσε στο βουνό Αραχναίο, κοντά στην Επίδαυρο. Έστηνε καρτέρι στους περαστικούς και τους σκότωνε με ένα μεγάλο μεταλλικό ρόπαλο, γι’ αυτό ονομαζόταν και Κορυνήτης, από την «κορύνη», που στα αρχαία ελληνικά σήμαινε «ρόπαλο». Ο Θησέας πάλεψε μαζί του, τον νίκησε, τον σκότωσε και κράτησε το ρόπαλο για τον εαυτό του.
    Αμέσως μετά πήγε στις Κενχρεαί, κοντά στον Ισθμό, που ήταν η πατρίδα του Σίνη του Πιτυοκάμπτη (πευκο-λυγιστής). Όπως λέει και το όνομά του, ο γιος του Ποσειδώνα σκότωνε τους περαστικούς με τον εξής σκληρό τρόπο: Κατέβαζε κάτω δύο παράλληλους γειτονικούς πεύκους, στους οποίους έδενε τους περαστικούς. Μόλις τους έδενε σφικτά, άφηνε τα πευκόδεντρα να επιστρέψουν στην αρχική οριζόντιά τους θέση, με αποτέλεσμα να τεντώνουν βίαια και να διαμελίζουν το άτυχο θύμα από τη μέση. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο Θησέας σκότωσε τον άκαρδο ληστή.
    Αφού πέρασε από την Κόρινθο, έφτασε στον Κρομμύωνα, στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται ο οικισμός των Αγίων Θεοδώρων, όπου με ακόντια και ξίφη σκότωσε μια αγριογουρούνα, τη Φαιά, κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας, που προκαλούσε φοβερές ζημιές στην περιοχή. Η Φαιά ήταν μητέρα του Καλυδώνιου και του Ερυμάνθιου κάπρου.
    Την επόμενή του στάση – και, ίσως, την πιο επικίνδυνη – την έκανε στις «Σκιρωνίδες Πέτρες», εκεί που βρίσκεται σήμερα η Κακιά Σκάλα, κοντά στα Μέγαρα. Εκεί, τον δρόμο αποτελούσε ένα θεόστενο μονοπατάκι, κατασκευασμένο ίσα -ίσα να χωράει μόνο έναν ταξιδιώτη. Στα βουνά ζούσε ο Σκίρωνας, γιος του Κορίνθου και εγγονός του Πέλοπα, που υποχρέωνε τους περαστικούς να σκύψουν να του πλύνουν τα πόδια. Μόλις κόντευαν να τελειώσουν, τους έδινε μια κλωτσιά και έπεφταν στην παραλία, όπου υπήρχε μια τεράστια σαρκοφάγα χελώνα, που καταβρόχθιζε με μανία τους περαστικούς που της έριχνε ο Σκίρωνας. Ο Θησέας πλήρωσε τον Σκίρωνα με το ίδιο νόμισμα, ενώ αργότερα κατέβηκε στην παραλία και σκότωσε τη χελώνα. Το καβούκι της το έκανε ασπίδα.
    Στην Ελευσίνα, ο Θησέας κατόρθωσε να νικήσει τον Κερκύονα, γιο του Ποσειδώνα και άριστο πυγμάχο, ο οποίος προκαλούσε τους διαβάτες σε μάχη μέχρι θανάτου. Ο Θησέας τον σήκωσε ψηλά και τον προσεδάφισε με τόση δύναμη, που σκοτώθηκε από τη σύγκρουση.
    Τέλος, η τελευταία πρόκληση για το Θησέα στο δρόμο του ήταν η συνάντησή του με το ληστή Προκρούστη, επίσης γιο του Ποσειδώνα. Ο Προκρούστης είχε τη βάση του στην Ιερά Οδό (Δαφνί) ενώ, όπως και πολλοί άλλοι ληστές, είχε και διάφορα ψευδώνυμα, όπως Δαμάστης ή Πολυπήμονας. Προσφερόταν να παράσχει φιλοξενία στους περαστικούς, αλλά τους υποχρέωνε να ξαπλώσουν σε ειδικό κρεβάτι που διέθετε. Από τους μεν ψηλούς έκοβε το άκρο που εξείχε, τους δε κοντούς τους υπέβαλλε στην πιο κάτω δοκιμασία: τους έδενε με λουριά και τους τέντωνε μέχρι να φτάσουν το απαιτούμενο μήκος. Και στις δύο περιπτώσεις, αφού ολοκλήρωνε τα βασανιστήριά του, τους σκότωνε και έπαιρνε τα πράγματά τους. Ο Θησέας δεν υπέστη τη δοκιμασία αυτή και σκότωσε τον Προκρούστη με τον ίδιο τρόπο που αυτός σκότωνε τα θύματά του.
    Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε και το μεγαλύτερο άθλο του Θησέα, που ήταν η θανάτωση του Μινώταυρου, ένα τέρας με κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπινο, που ζούσε κλεισμένος στο λαβύρινθο, στο υπόγειο του παλατιού του Μίνωα, που τον είχε φτιάξει ο Αθηναίος Δαίδαλος.
    Ο Θησέας θέλησε να απαλλάξει την πατρίδα του από τον βαρύ φόρο που είχε επιβάλλει ο Μίνωας στους Αθηναίους για το θάνατο του γιου του, απαιτώντας κάθε χρόνο να θυσιάζονται επτά νέες και επτά νέοι στον Μινώταυρο. Με τη βοήθεια όμως της κόρης του Μίνωα, Αριάδνης, που του παρείχε το μίτο, κατάφερε να εξοντώσει το τέρας και να βγει σώος από τον λαβύρινθο.  

Πώς εκφράζω τη γνώμη μου

    Όταν θέλουμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας για κάποιο θέμα, διατυπώνουμε την άποψή μας με τις κατάλληλες εκφράσεις: νομίζω ότι, η γνώμη μου είναι ότι, πιστεύω πως, θεωρώ ότι.
    Στη συνέχεια αναφέρουμε τα επιχειρήματά μας, για να υποστηρίξουμε τη γνώμη μας με τις λέξεις: γιατί, επειδή, διότι, λόγω του ότι, καθώς.
    Τέλος καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα με τη χρήση των λέξεων και φράσεων: άρα, επομένως, σαν συμπέρασμα, για το λόγο αυτό, καταλήγουμε λοιπόν, διαπιστώνουμε λοιπόν.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως θέλω να πω την άποψή μου για το θέμα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

     Θεωρώ πως η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι κατά κύριο λόγο αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
    Αυτό συμβαίνει διότι ο ατμοσφαιρικός αέρας επιβαρύνεται πάρα πολύ από την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων από τις βιομηχανίες, τις μεταφορές και τα νοικοκυριά.
     Για το λόγο αυτό θα πρέπει να γίνει προσπάθεια από όλους, ώστε να στραφούμε σε καθαρές πηγές ενέργειας, για να προστατεύσουμε το φυσικό περιβάλλον και την υγεία μας.


Ζητείται η γνώμη σου για το ζήτημα των τροχαίων ατυχημάτων. Πώς θα το διατύπωνες;


     Πιστεύω πως




     Αυτό συμβαίνει επειδή




      Επομένως

Η ελιά

   Η ελιά είναι οπωροφόρο δένδρο το οποίο  συναντάται πολύ συχνά στην Ελλάδα. Ο καρπός της ονομάζεται επίσης ελιά, από τον οποίο βγαίνει το ελαιόλαδο. Είναι σύμβολο της Θεάς Αθηνάς.
   Είναι πολύ βασική για την περίφημη μεσογειακή διατροφή, εξαιτίας των καρπών της και του ελαιόλαδου. Είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Καλλιεργούνταν στην αρχαία Ελλάδα και αποτελούσε εμπορικό προϊόν. Δέντρο της οικογένειας των Ελαιιδών (Δικοτυλήδονα). Είναι γνωστό από τους αρχαιοτάτους χρόνους και πιθανότατα κατάγεται από το χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Η ελληνική παράδοση θέλει πατρίδα της ελιάς την Αθήνα, αφού η πρώτη ελιά φυτεύτηκε από την Αθηνά στην Ακρόπολη.
   Οπωσδήποτε, οι Έλληνες είναι ο πρώτος λαός που καλλιέργησε την ελιά στον ευρωπαϊκό μεσογειακό χώρο. Η ελιά προτιμά κλίματα εύκρατα χωρίς ακρότητες θερμοκρασίας (μέση ετήσια θερμοκρασία 16 βαθμούς Κελσίου) και υγρασίας, γι΄αυτό είναι ευρύτατα διαδεδομένη στη μεσογειακή ζώνη (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία, Αλγερία, κ.λ.π.).
    Είναι δένδρο αειθαλές, έχει φύλλα αντίθετα, λογχοειδή, δερματώδη, σκουροπράσινα πάνω, αργυρόχροα κάτω.
   Τα άνθη της είναι λευκωπά, οι ποικιλίες που καλλιεργούνται είναι πολλές. Σε μερικές απ΄ αυτές, με μια ορθολογική επιλογή έχει επιτευχθεί μεγαλύτερη απόδοση σε ελαιόλαδο χάρη σε μια αξιόλογη σμίκρυνση του πυρήνα προς όφελος της σάρκας.

Η ιστορία της ελιάς

    Το δένδρο της ελιάς είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή των ανθρώπων της Μεσογείου. Από αρχαιοτάτων χρόνων εμφανίζεται στους μύθους, στις παραστάσεις και στην ιστορία των λαών της. Η ελιά αποτελούσε ανέκαθεν σύμβολο ειρήνης, ευημερίας, γονιμότητας και ευφορίας.
    Οι Ολυμπιονίκες κέρδιζαν ένα στεφάνι ελιάς, για να καταλάβουμε πόσο πολύτιμο είναι το δένδρο αυτό για τον άνθρωπο. Η ελιά, όπως αναφέρει ο μύθος, ήταν το δώρο της θεάς Αθηνάς στους κατοίκους της πόλης της Αθήνας, οι οποίοι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης έδωσαν το όνομα της θεάς στην πόλη τους.
    Το δένδρο της ελιάς εμφανίστηκε στην περιοχή της Μεσογείου χιλιάδες χρόνια πριν και από εκεί εξαπλώθηκε στις γύρω χώρες.
     Στην Πελοπόννησο, η καλλιέργεια της ελιάς ξεκίνησε γύρω στον 3ο αιώνα π.Χ. Είναι γνωστό δε ότι οι αρχαίοι Έλληνες άλειφαν το σώμα τους και τα μαλλιά τους με λάδι ελιάς, για περιποίηση και υγεία. Πάμπολλα ελληνικά και ρωμαϊκά γραπτά αναφέρονται στην ελιά και τον ευεργετικό της ρόλο. Αναφορές στην ελιά βρίσκονται τόσο στη Βίβλο όσο και στο Κοράνι. Η καλλιέργεια της ελιάς υπολογίζεται ότι ξεκίνησε πριν από 7.000 χρόνια. Οι Ρωμαίοι με τις κατακτήσεις τους βοήθησαν να εξαπλωθεί η ελιά στις περιοχές της απέραντης αυτοκρατορίας τους.